Gisteren gebeurde ons iets, wat ook was gebeurd tijdens een vakantie in Portugal, in 2008. Wij gingen op een avond in het plaatsje Coimbra in Portugal wat eten. En wat zagen we toen we de stad in reden? Allemaal oude vrouwtjes die zomaar lang de weg op een klapstoeltje zaten. Het was echt een merkwaardig gezicht, al die vrouwtje die op een stoeltje zaten te kijken naar het verkeer dat langskwam. We haalden onze schouders op en gingen eten. Maar toen we terugkwamen, bleken die vrouwtjes er wel degelijk met een reden te zitten. Er was een processie aan de gang!

Zo, we zijn klaar met de Papiamentse lessen. Dat is fijn, want dat scheelt ons twee avonden per week. Hoewel ik nu op een van die avonden weer ga mozaïeken. Mijn schildpad ligt al sinds eind juni te wachten!

We zijn al bijna een jaar op Bonaire! Nog een week of drie, en dan kunnen we dat vieren met een etentje. We hebben het nog steeds ontzettend naar ons zin, behalve dat ik deze week enigszins in de lappenmand zat. Ik kreeg een blaasontsteking en ik heb me de hele week een beetje sukkelig gevoeld. Ik moest naar de dokter, en bleef met de bumper achter het hek steken, maar dat merkte ik niet. Gevolg: bumper er bijna vanaf, en na vertrek bij de dokter er helemaal af. Een meneer hielp me om de bumper in de auto te krijgen, wat ook niet simpel was, wat sinds de zomervakantie kan de achterklep niet meer open. Er zijn onderdelen besteld om dat te maken, maar die zitten nog ergens onderweg te zijn. Op woensdag ging ik naar de garage om te kijken of de bumper er weer op gezet kon worden, maar ze hadden geen tijd. Toen verwees de eigenaar me naar een andere garage, die het gelukkig voor elkaar kreeg. En de monteur bracht me zelfs naar huis!

En dit is dan mijn laatste blog, in ieder geval voor een heel lange tijd. Maandag vliegen we terug naar Nederland, om daar zes weken vakantie te vieren. En als het weer erg belabberd is, gaan we naar Frankrijk of een ander lekker warm land. Meestal heb ik wel geluk met vakantieweer, maar misschien vinden de weergoden nu wel dat ik al mijn mooie weer heb verbruikt hier op Bonaire, en dat ik maar eens moet wennen aan een regenbui. Je weet het nooit , tenslotte! We hebben sowieso in Parijs afgesproken met onze zondagleerlingen en hun moeder. Moeder moet in Bonn zijn in verband met haar studie rechten, en daarna gaat ze met haar zoon en dochter met een Interrailkaart door Europa. In Parijs ontmoeten wij elkaar!

Ik heb nooit echt veel met vogels gehad, maar hier op Bonaire is het anders. Waarschijnlijk doordat we buiten leven, en de vogels vaak zien. Zo blijken ze dol te zijn op papaja’s. We hebben een papajaboom in de tuin, maar ik ben niet zo fruiterig. Ik heb al links en rechts gevraagd of mensen papaja’s van ons willen hebben, maar meestal zeggen ze ‘nee, dank je wel’. Mijn schoondochter zei zelfs ‘papaja’s zijn zo vies, die komen mijn huis niet in!’ Maar vorige week wilde de zoon van ons bezoek wel een papaja hebben. Zijn vader sneed een papaja van de boom, en legde die onder de stoel in de tuin, waar we onze borrel hadden. Maar het eten deden we op de porch, omdat daar licht is. Kortom, zoon Sontje vergat zijn papaja mee te nemen, want die lag in het donker verscholen in de tuin. Twee dagen later bleek dat de vogels eraan begonnen waren. Donderdag heeft Peter wat papaja’s op het afdak boven de bank in de tuin gelegd, en de vogels zijn er heerlijk van aan het smullen. Volgens mij zie je achtereenvolgens een suikerdiefje, een troepiaal en een lora (papegaai).En ook de spotvogel houdt ervan. Mocht ik de vogels verkeerde namen gegeven hebben, geef dan een gil!

Vandaag hebben we de administratie gedaan. Peter is al sinds maart in gevecht met de Bonairiaanse belasting over het al dan niet betalen van de ABB-heffing. Dit betekent Algemene BestedingsBelasting. Je moet dit betalen als je diensten levert. En dat doen wij. Wij leveren ons suf! Vandaag hebben we onze gemiddelde jaaromzet proberen te berekenen, want als we onder de twintigduizend dollar per jaar zitten, hoeven we die ABB niet te betalen en dus ook niet te factureren aan onze klanten. We hebben op meerdere manieren zitten rekenen, maar we komen telkens onder die twintigduizend per jaar uit. We hebben de afgelopen maand wél genoeg verdiend om de maandelijks overmaking van ons huishoudgeld achterwege te kunnen laten. Kunnen we lekker sparen, en dat is belangrijk, want we denken erover om ons huis te kopen!

Gisteren waren we precies een half jaar op Bonaire. Op 15 november zijn we hier aangekomen, en gisteren was het 15 mei. Peter had voorgesteld om dat te vieren met een chic diner. Wij zijn nogal verschillend, Peter en ik. Op her gebied van muziek, van boeken, van eten. Ik eet het liefst in de wat nettere tenten, die door de makamba’s (blanke vooral Nederlanders) worden gefrequenteerd, Peter eet het liefst in morsige tenten. Ik lees fictie, Peter leest voornamelijk non-fictie. Ik houd van muziek die niets voorstelt (volgens Peter dan ), hij houdt van herrie (volgens mij dus). Hoe dan ook, dat voorstel voor een chic etentje was echt een opoffering van Peters kant. Op Facebook zag ik dat een van mijn kennissen op Bonaire een zeiltocht had gemaakt met de Melisa, en dat dat geweldig was. Het ging om een zesgangendiner, dat je zittend op het dek van een grote zeilboot geserveerd krijgt.

Zo, we hebben heel wat feestelijkheden achter de rug. Pasen natuurlijk, hoewel we daar niet veel van gemerkt hebben, behalve dat het op de zaterdag tussen Goede Vrijdag en Eerste Paasdag idioot druk was bij supermarkt Van den Tweel, waar de Mediabus staat. Het was er zo vol, dat we de bus amper uit konden en we hadden ook nauwelijks plek om de boeken voor de verkoop uit te stallen. Dat kwam natuurlijk doordat de supermarkten zowel op Goede Vrijdag als op Eerste Paasdag dicht waren, dus moest je wel boodschappen doen op die zaterdag! Maar verder zijn die paasdagen rustigjes voorbij gegaan.

Vorige week hebben we eindelijk eens toeristisch gedaan. Aura en Wouter hadden, toen ze hier in januari waren, de ‘Tras di Montaña route’ gereden, en die hebben wij nu ook gedaan. Dat was echt leuk! Het was even zoeken naar het begin van de route, maar al met al bleek het heel duidelijk aangegeven te zijn, met zelfs een prachtige geasfalteerde weg! Het eerste dat we deden was naar het uitzichtpunt Seru Largo rijden. Dat is 123 meter hoog, volgens Beautifull-Bonaire.nl. Je kan het hele eiland overzien. Hato, waar we eerst woonden, helemaal rechts, en dan tot en met de zoutpannen. Er lag links van ons een woonwijk, en ik vroeg me af wat dat kon zijn. Dat bleek Bona Vista te zijn, de woonwijk waar de vorige bewoners van ons huis naartoe zijn gegaan. Ook zijn we naar het Cruz Seru Largu geweest, het Millennium monument. Dit monument is in het jaar 2000 geplaatst door de Raad van Kerken van Bonaire. Het is een prachtig geel gekleurd monument met op de top een groot wit kruis. Op het monument staat ‘Kristu Ayera Awe Semper’ wat Papiaments is voor ‘Christus Gisteren Vandaag en voor Altijd’.

Sinds zondag ben ik ziek. Niet vreselijk doodziek, maar hoesterig, niezerig, koortsig en moe. Woensdag had ik bij mijn familie gegeten, en die bleken zaterdag allemaal corona te hebben, dus of ik dat ook heb, of dat het maar gewoon een verkoudheid is, geen idee. In ieder geval zit ik sinds zondag thuis. En ik slaap, en lees en kijk tv, net als een echte zieke. En dan vooral familiefilms, heerlijk.

We zijn sinds gisteren officieel Bonairianen. We hebben onze sedula gehaald. Ook dit ging niet zomaar, ik was mijn paspoort vergeten, dus ik moest als een haas naar huis om dat op te halen. Gelukkig is de Kaminda Lagun vrij dichtbij Burgerzaken, dus ik was redelijk snel weer terug. Er wordt ter plekke een foto van je gemaakt, en met al dat gehaast zag ik er wel ietwat verwilderd uit, maar who cares. De tijd dat ik echt op zijn mooist op een foto moet staan, is wel voorbij!

Ik heb met smart zitten wachten op een belletje of appje van onze huisbazen, met de mededeling dat we ons huis in konden. Zij wilden het huis helemaal opknappen voor we erin gingen. En dat hebben ze gedaan! Het is helemaal geschilderd van binnen en van buiten, en het ziet er prachtig uit. Het is wel jammer dat ze de bougainville hebben gesnoeid, die was zo mooi roze. Maar snoeien doet bloeien, zegt mijn vriendin Dineke altijd, dus die bloemen komen wel terug. We zouden in ieder geval op 1 maart de sleutel van het huis krijgen, maar ik wilde echt zo snel mogelijk weg van de Kaya Den Haag, ik had er daar zo genoeg van. Bovendien zag ik er tegenop om op een dag zowel te verhuizen als het oude huis op te leveren! Ik had de eerste dozen al gepakt, en gemerkt dat de muis die op de Kaya Den Haag rondrende  al mijn Herbalife repen heeft beknabbeld, en ook de gebruiksaanwijzing van de koffiemolen. Snertbeest. Op vrijdag 25 februari kwam Bondigro, de supermarkt die ook meubels verkoopt, de bestelde meubels brengen, dus op die dag zouden we in ieder geval in de container kunnen om die spullen daar neer te zetten. We spraken af met de huurbazen dat we elkaar om 16.00 uur, het tijdstip dat Bondigro zou komen, zouden zien, zodat ze ons de sleutel van de container konden geven.