Blog 30. Een half jaar op Bonaire!

Dat leek me een leuk idee, daarom had ik gereserveerd voor gisteren. We vertrokken om vijf uur, en waren om tien voor half tien weer van de boot. Ik had toen wel een beetje een houten kont gekregen, maar het eten was werkelijk super lekker. We kregen zes niet al te grote hapjes: eerst kregen iets van tomaatjes in een glaasje,  vervolgens rauwe tonijn, en daarna een overheerlijk bloemkoolsoepje. Ik hoopte dat Peter het niet lekker zou vinden, hij is niet zo van de bloemkool, maar helaas, hij vond het heerlijk! Daarna kwam er een stukje biefstuk met zoete aardappelpuree, en voor de mensen die het wilden een of twee oesters. Peter wilde wel, ik absoluut niet. Als ik zeewater wil proeven neem ik wel een slokje zeewater, veel goedkoper! Vervolgens risotto en als toetje ijs op een cakeje met rumrozijnen. Tussen de risotto en het toetje kwam nog een glaasje met wodka en rum en nog iets. Erg lekker. We zeilden langs de kust. Eerst naar het noorden, en daarna naar het zuiden en dan weer terug naar de Harbour Village, waar de boot afgemeerd werd. Het was echt ongelooflijk lekker, leuk en luxe. Dat we zoiets gewoon kunnen doen in onze woonplaats! Zo geweldig!

Verder ben ik vandaag begonnen met het geven van een cursus voor Linkels, een adviesbureau op Caribisch Nederlands. Ik zou vijf mensen krijgen, maar er kwamen er maar twee. Twee mannen die absoluut niet van de straat waren. Allebei hebben ze gestudeerd op de universiteit van Curaçao, en eentje heeft atheneum gedaan in Nederland. Ik had onder andere een opdracht over het gebruik van de lidwoorden in het Nederland. Het gebruik verandert in Nederland. Dat staat in Onze Taal in het artikel ‘mam, de paard kijkt naar ons’ en in een column van Aaf Brandt Corstius ‘Mensen onder de 40 gebruiken geen lidwoorden meer’. De opdracht was dat ze een stuk moesten schrijven met argumenten uit deze twee stukken, of ze vonden dat het lidwoordgebruik in het Nederlands veranderd zou moeten worden. Ik ben een groot voorstander van de afschaffing van het lidwoord ‘het’, met al die niet-Nederlands sprekende mensen in ons land, gaat dat er toch wel van komen, denk ik. De oudste cursist vond dat het gewoon moest blijven, hij is 49, en de jongste van 28 zei er nog niets over, dus dat ga ik lezen. Wel deed ik een proef op de som over naar (de) Kaya Grandi (de winkelstraat in Kralendijk) gaan. De oudere man, en ik ook, gaan naar de Kaya Grandi, maar de jongere man gaat inderdaad naar Kaya Grandi. Waarmee het betoog van mevrouw Brandt Corstius maar weer bewezen is!

https://www.volkskrant.nl/cs-ba0bf2ce Hier de link als je deze column lezen wilt.

Omdat ik momenteel niet duik, duikt Peter vaak met toeristen. Zo hebben we al een uitnodiging om, als we in Brussel zijn, daar bij een Franse duiker en zijn Vlaamse vrouw langs te komen, en ook de vraag om in de Elzas langs te komen, bij een Franse duikster. Peter heeft ook een stel Amerikanen leren kennen, die hier willen blijven. Maar het emigreren naar Bonaire is voor Amerikanen toch lastiger dan voor de Nederlanders. Ze moeten een auto hebben, maar daar heb je dan weer een crib-nummer voor nodig, een nummer waarmee je bekend bent bij de belasting. Ze hadden geen idee hoe ze dat moesten regelen, daarom kwamen zij bij ons langs voor advies. We hebben het uitgelegd, dus Dan zei ‘mooi, dan gaan we dat morgen meteen regelen’. Maar ik vertelde dat dat niet zou lukken, omdat 1 mei een vrije dag is op Bonaire. En omdat 1 mei op zondag viel, zou de vrije dag op maandag zijn. Hij zei verbaasd dat hij nog nooit in een land was geweest waar zoveel vrije dagen waren! Ze waren dan ook gekomen rond Goede Vrijdag, Pasen, Koningsdag, dus ja, er waren inderdaad veel vrije dagen. We hebben ook nog heel gezellig met ze gedoken (Peter) en gesnorkeld (ik). Dat was een leuke plek, bij Cliff.

Verder had het bandje, waar Peter even assisteerde als bassist, een optreden op het Wilhelminapleintje in Kralendijk. Op het Wilhelminapleintje staan allemaal kraampjes als er een cruiseboot in de haven ligt, en er ligt een restaurant aan waar ouders met kleine kinderen graag eten. De kinderen kunnen namelijk naar hartenlust rennen, fietsen en spelen op dat pleintje. En de ouders rustig eten. Ook ligt daar de kerk waar ons koor elke woensdag repeteert. Kortom, het Wilhelmina is een stukje hart van Kralendijk. De band, Sabrason, was deze keer uitgebreider dan toen ze bij Hillside optraden, en het was echt super leuk. Ze spelen goed en misschien gaat Peter muziek voor ze schrijven. Dat zou leuk zijn! Er werd gedanst en iedereen was in een uitmuntend humeur. Het is zo fijn om op een plek te zijn waar de meeste mensen blij zijn, in plaats van sikkeneurig. Ook als we in de supermarkt komen, zijn de caissières allemaal even aardig en vriendelijk. Ze lachen zich suf als we Papiaments proberen te praten, of als we kibbelen over het feit dat Peter te veel drank koopt, of iets dergelijks.

Het laatste nieuwtje is dat we nu bijles geven aan een studente die in het derde jaar van haar bachelor Nederlands zit. Ze studeert aan de HvA (Hogeschool van Amsterdam), dus heel veel van haar docenten kennen we. Het is wel pittig om haar bijles te geven, dat haal ik niet zomaar uit mijn mouw. Daarom ben ik echt wel even bezig om de bijlessen voor te bereiden, maar het is echt leuk en energiegevend om dat te doen.

Als dit halve jaar maatgevend is voor de rest van de jaren dat we hier blijven, kijk ik er reuze naar uit.