Sinds zondag ben ik ziek. Niet vreselijk doodziek, maar hoesterig, niezerig, koortsig en moe. Woensdag had ik bij mijn familie gegeten, en die bleken zaterdag allemaal corona te hebben, dus of ik dat ook heb, of dat het maar gewoon een verkoudheid is, geen idee. In ieder geval zit ik sinds zondag thuis. En ik slaap, en lees en kijk tv, net als een echte zieke. En dan vooral familiefilms, heerlijk.
Ook ben ik de afgelopen week een onbestorven weduwe geweest. Peter was naar Nederland om met zijn nieuwbakken kleinzoon kennis te maken. Ofschoon ik er tegenop zag als tegen een berg, is het me helemaal niet tegengevallen. Ik heb niet een keer gedacht dat ik toch wel zielig was, hier in mijn eentje, dus dat is erg prettig. Gisteren is Peter weer thuisgekomen, en ik heb wel gemerkt dat ik meteen weer beter heb geslapen. Kennelijk heb ik mijn lief toch een beetje gemist. Nu is hij boodschappen aan het doen, en ik bedacht dat het weer tijd was om een stukje te schrijven.
Eigenlijk gaat alles zo’n beetje zijn gangetje. Het werk bij Rayo di Solo is erg leuk. Vorige week had ik ook de groepen van Peter op donderdag en vrijdag. Het zijn allemaal zulke leuke kinderen! En ze doen hun best, hoewel ik een jongetje heb, dat erg giebelig en praterig is, en voortdurend aan zijn groepsgenoten zit te plukken. Dat is wel een beetje jammer, dus daar ga ik maar eens over klagen volgende week. Ik neem aan dat ik maandag wel weer aan de slag kan, zo lang duurt zo’n verkoudheid toch niet. Het valt me ook op dat er in de klas hard wordt gewerkt. Ik haal de kinderen uit de klas als hun bijlesje begint, en ze zijn altijd stil bezig. Om kwart voor tien is het pauze, en dan gaat eerst de eerste helft van de klassen buiten spelen, en de andere helft blijft dan binnen om iets te eten en te drinken, en om 10 uur gaat de bel weer, en dan wordt er gewisseld. De kinderen staan keurig in de rij voor de deur van het lokaal, en gaan dan pas, heel rustig, naar binnen. Kom daar maar eens om op een gewone vmbo in Nederland. Daar vergaat het je van het lawaai en de drukte.
De bedoeling is dat ik ook een cursus “Foutloos Nederlands” ga geven, voor Linkels en Partners, een ‘consultancy organisatie’ op Bonaire. Eigenlijk had de cursus afgelopen maandag moeten starten, maar er waren te weinig aanmeldingen. Maar goed ook, want ik had meteen moeten verzuimen! De cursus begint nu op 25 april, als er dan tenminste wél voldoende aanmeldingen zijn.
In de Bonaire.nu, een online krant met nieuws over Bonaire in het Nederlands, stond ook een vacature voor twee docenten Nederlands op het MBO, per direct. Peter heeft erop gesolliciteerd, maar ik heb gezegd dat ik het niet wil doen. Ik neem dan zijn taalklassen op Rayo di Solo wel over. Tenslotte zijn we met pensioen, we hoeven ons echt niet over de kop te werken!
Als ik op de bank op de porch zit, kijk ik via de tuin van de buren naar de achterkant van de container die op het terrein van de achterburen staat. Dat vind ik niet zo mooi, dus het liefst zou ik de buren willen vertellen dat ze bomen moeten planten aan de achterkant van hun tuin, maar ik geloof niet dat ze dat erg zouden waarderen.
Daarom bedacht ik dat ik dan tussen onze tuinen een struik neer moest zetten, die het zicht op de container zou verminderen. Ik heb mezelf lid gemaakt van de Facebook-groep ‘Tuinieren op Bonaire’ en daar heb ik om advies gevraagd. Ik kreeg te horen dat iemands vriendin haar oleanders te koop had voor $10,= per stuk. Twee meter hoog, dus behoorlijk volwassen struiken. Uiteraard wilde ik wel zo’n oleander hebben, en tegen Peter zei ik dat we zaterdagmorgen ‘even’ oleanders moesten ophalen op de Kaya Kuente. Daar aangekomen bleek dat de oleanders nog uit de tuin gehaald moesten worden. Er was al een man bezig, maar uiteraard heeft Peter hard geholpen met uitgraven. Toen moesten ze op de Kaminda Lagun nog in de grond. Dat is niet zo makkelijk als het lijkt, want de grond is hier knoerthard. In Amstelveen is een kuil graven in de grond lastig, omdat er zoveel wortels in de grond zitten, maar hier is rotsgrond, of iets dergelijks. Gelukkig waren de buren ook bezig met hun tuin, en van hun konden we een soort van pikhouweel lenen om een gat in de grond te maken. En omdat ik drie oleanders had gekocht, moesten er drie gaten gemaakt worden! Enfin, ze staan in de grond, en elke dag geef ik ze ruim water, in de hoop dat ze het alle drie overleven.
Dat was het, voor deze keer. We zijn nog steeds erg blij hier. En ofschoon Peter erg genoten heeft van zijn kleinzoon, vond hij het weer maar niets. Er was weer winter in Nederland, toen hij er was, inclusief sneeuw en heel veel regen. En ik had alleen maar last van de lembe lembes. Dat zijn hele kleine vliegjes, die je haast niet ziet, maar die wel erg kriebelen op je gezicht vooral. Van een vriendin kreeg ik de tip om een beetje Off (anti-muggenspul) rond mijn neus te doen, en dat helpt. Het zal alleen wel erg ongezond zijn, maar dat moet dan maar.
Reactie plaatsen
Reacties
Beterschap!
Gefeliciteerd met jullie kleinzoon 💙💙