Vorige week hebben we eindelijk eens toeristisch gedaan. Aura en Wouter hadden, toen ze hier in januari waren, de ‘Tras di Montaña route’ gereden, en die hebben wij nu ook gedaan. Dat was echt leuk! Het was even zoeken naar het begin van de route, maar al met al bleek het heel duidelijk aangegeven te zijn, met zelfs een prachtige geasfalteerde weg! Het eerste dat we deden was naar het uitzichtpunt Seru Largo rijden. Dat is 123 meter hoog, volgens Beautifull-Bonaire.nl. Je kan het hele eiland overzien. Hato, waar we eerst woonden, helemaal rechts, en dan tot en met de zoutpannen. Er lag links van ons een woonwijk, en ik vroeg me af wat dat kon zijn. Dat bleek Bona Vista te zijn, de woonwijk waar de vorige bewoners van ons huis naartoe zijn gegaan. Ook zijn we naar het Cruz Seru Largu geweest, het Millennium monument. Dit monument is in het jaar 2000 geplaatst door de Raad van Kerken van Bonaire. Het is een prachtig geel gekleurd monument met op de top een groot wit kruis. Op het monument staat ‘Kristu Ayera Awe Semper’ wat Papiaments is voor ‘Christus Gisteren Vandaag en voor Altijd’.
Daarna terug door de kunuku, of knoek, het landelijke gedeelte van Bonaire, langs Aletta’s Goat Farm. Vroeger werd daar geitenkaas gemaakt, maar daar is mevrouw Aletta mee gestopt. Je kunt er ook een geit adopteren, maar wat mij betreft zijn er al veel te veel geiten op Bonaire, die gezellig het eiland kaal vreten, net zoals de ezels dat doen. Maar als je langs een familie geit rijdt, is dat wel erg ‘schattag’, vooral als er kleintjes bij zijn.
Verder hadden we afgelopen week paasvakantie. In Bonaire heb je geen meivakantie, maar paasvakantie. De supermarkten zijn dan ook dicht op Goede Vrijdag en Eerste Paasdag, en zelfs de Chinese snek tegenover ons huis was dicht op Goede Vrijdag. En volgens mij zijn Chinezen niet eens katholiek, zoals 70% van de Bonairiaanse bevolking.
Peter heeft veel gedoken, onder ander met een 21-jarig Colombiaans meisje vol tattoos. Op zaterdag was er een ‘clean-up dive’, met aan het eind van de dag een barbecue voor de duikers en hun aanhang. Dat was erg gezellig. We kwamen er ook een van onze buren van de Kaya Den Haag tegen, die werkt namelijk bij het resort waar de barbecue plaatsvond. Ook hij is verhuisd en erg blij dat hij van de blaffende buurhonden is verlost.
Onze kokosnoten moeten nodig uit de palmen gehaald worden, want af en toe valt er een naar beneden. Als je zo’n ding op je hoofd krijgt, ben je nog niet jarig! Ik zit momenteel dan ook niet onder de palmen, want zo’n noot geeft niet van te voren aan dat hij gaat vallen. Er zou iemand komen om de koksnoten uit de bomen te halen, maar die zal ik nog eens moeten benaderen, denk ik.
Ik ben ook begonnen met mozaïeken. Ik ben begonnen met een leguaan, omdat ik dat gewoon hele leuke dieren vind. Hoewel mensen met zwembaden daar anders over denken, want leguanen schijnen van zwemmen te houden en dan poepen ze in het water. Dat is natuurlijk niet al te fijn, maar aangezien wij geen zwembad hebben, kunnen wij de leguanen zonder problemen leuk vinden.
Ons leventje op Bonaire is niet heel spannend meer. We raken ingeburgerd, we komen steeds vaker mensen tegen die we kennen, dat is wel leuk. Vorige week las ik in de Bonaire.nu dat er een tussenjaar komt voor de Bonairiaanse jeugd. Zo kunnen ze op hun gemak kiezen welke opleiding ze willen volgen in Nederland, hun Nederlands een beetje bijspijkeren en hun kwaliteiten en talenten ontdekken. Het blijkt dat de mevrouw die dit tussenjaar mede mogelijk maakt ook op het koor zit waar Peter dirigent van is! Misschien kunnen we volgend jaar iets doen voor de ‘Fudashon Nos Ta Yuda Bo’, (stichting wij helpen jou), de stichting die is opgericht om dit tussenjaar mogelijk te maken.
Zo kwamen we ook vorige week bij Gio’s, een van de ijstenten van Kralendijk, onze zondagse bijleskinderen tegen, met een oudere meneer. Ik nam aan dat dat hun vader was, dus ik stelde me voor: ‘wij kennen elkaar nog niet, maar ik ben Marjan Stalknecht, wij geven bijles aan Zayn en Xianthe’. Hij keek ietwat verbluft, en later bleek dat hij de vader was van de buurkinderen, die met een hele sloot kinderen op pad was om een ijsje te eten. Nogal logisch dat hij zich afvroeg waarom ik me in hemelsnaam voorstelde!
Reactie plaatsen
Reacties
Marjan weer een beeldend verhaal! Zo uit het leven op het mooie Bonaire :-)