Gisteren gebeurde ons iets, wat ook was gebeurd tijdens een vakantie in Portugal, in 2008. Wij gingen op een avond in het plaatsje Coimbra in Portugal wat eten. En wat zagen we toen we de stad in reden? Allemaal oude vrouwtjes die zomaar lang de weg op een klapstoeltje zaten. Het was echt een merkwaardig gezicht, al die vrouwtje die op een stoeltje zaten te kijken naar het verkeer dat langskwam. We haalden onze schouders op en gingen eten. Maar toen we terugkwamen, bleken die vrouwtjes er wel degelijk met een reden te zitten. Er was een processie aan de gang!
Gisteren hadden we dezelfde ervaring. We hadden gezwommen en toen we naar huis reden zagen we allemaal auto’s geparkeerd staan naast de Kaya Amsterdam. Sommige mensen zaten op de achterklep van hun auto, anderen hadden weer stoeltjes neergezet. Kortom, hetzelfde beeld als destijds in Coimbra. We reden door, en vlak voor we bij onze afslag waren, kwam ons een politiewagen tegemoet met blauwe zwaailichten, daarachter een auto die uit de verte leek op een brandweerauto, en daarachter weer een drumband! Vooraan waren wat fietsers. We konden er niet door, en moesten dus omdraaien en een extra rondje rijden. Ik heb geen idee wat er aan de hand was, maar misschien kan iemand me dat nog vertellen.
Op Thanksgiving day hadden we een stroomuitval. Die begon om een uur of drie, de stroom kwam rond zeven uur even tot leven om bijna meteen weer te verdwijnen tot 24.00 uur en verdween om 3 uur 's ochtends nog even, maar toen sliepen we.
Ik zou die middag bijles geven aan een jongen van 4 mavo, die komt elke dinsdag en donderdag van vijf tot zes, maar deze keer belde moeder om half vijf op om te zeggen dat zoonlief bij de kapper zat, met een halfgeschoren hoofd. Kon hij misschien morgen komen? Natuurlijk kon dat, je kunt niet verwachten dat een puber met een half kapsel zich in het openbaar vertoont.
Op Facebook stonden ook wanhoopskreten van diverse Amerikanen. 'Mijn kalkoen staat in de oven, hoe moet dat nu met het diner?' Waarop een slimmerik antwoordde dat dat nou was wat je 'slow cooking' noemt.
Peter had gekookt bij het licht van de zaklamp, en we hebben gegeten bij het licht van olielampjes, uitermate romantisch!
We hebben gisteren ook het eerste optreden gehad met ons popkoor. We stonden op de kerstmarkt van de Tera Cora Ranch, en heel wat mensen die ik ken hadden ons gezien. Er zijn wat filmpjes gemaakt, en die klinken niet allemaal even goed, maar mensen die in het publiek waren bezworen ons dat het in het echt veel beter klonk. Ik hoop het maar. Op de kerstmarkt waren allemaal stalletjes waar je kerstspullen kon kopen, en eten. Wij kregen bonnen voor een drankje, een stamppot en een oliebol. De stamppot was heerlijk (ruim een jaar niet gegeten, en misschien wel twee jaar niet?) en de oliebollen waren net gebakken en dus ook erg lekker.
De week voor Kerstmis treden we op in de Kaya Grandi. Na de repetitie van het koor gaan Peter en ik altijd wat drinken (meestal staan het biertje en de chocomel klaar als we eraan komen) bij restaurant El Mundo in de Kaya Grandi. De eigenaar van El Mundo is de organisator van de kerstmarkt in de Kaya Grandi. Hij had bij meubelwinkel At Boegaloe gevraagd of het popkoor Bonaire bij hun kon optreden. Dat was goed. Totdat bij nadere beschouwing bleek dat ze bij Boegaloe dachten dat er een popcornmachine zou komen, niet een heel koor! Dus nu staan we bij Digicel, er tegenover.
Om extra te oefenen, zijn de sopranen en de alten ook nog per groep samen gekomen in de weken voor het optreden, en dat was heel erg leuk. Tenminste bij de alten hadden we veel plezier.
Vorige week hebben we onze certificaten gekregen van de cursus Papiamento. Wij kregen er twee, een van de beginnerscursus en een van de gevorderdencursus. Shyama, een lid van ons groepje, had een ontzettend leuk dagje georganiseerd.
We waren om tien uur bij Mina Girigori, onze lerares Papiamentu, en gingen in twee auto’s met zijn zevenen naar het Washington Slagbaaipark. Het park was gesloten, in verband met de ongelooflijke hoeveelheid regen die sinds begin november gevallen was, maar het museum aan het begin van het park was open. Judith, die manager is bij Stinapa (Stichting Nationale Parken Bonaire), wist ons heel veel te vertellen over het park. Het Washington Slagbaaipark wordt beheerd door Stinapa. Na het museum liepen we nog wat rond, en gingen toen aan een drankje en een hapje. Shyama had gezorgd voor awa di lamunchi (limoensap) en awa di tamarein (tamarinde). Die laatste is wat zoeter dan de awa di lamunchi. Verder had ze Bonairiaanse koeken, waaronder Panseiku (koeken met pinda en bruine suiker). Die zijn zo lekker!
Daarna gingen we eten bij Posada Para Mira. Ik was van plan om me bloot te stellen aan de leguanensoep (supi di iguana), maar omdat Judith zei dat die vol ‘graten’ zit (hele kleine botjes) heb ik er maar vanaf gezien, en in plaats daarvan de stoba galiña genomen, kippenstoofpot. Aan de geit waag ik me ook niet, gezien het feit dat ik geen fan ben van schaap en lam, en ik veronderstel dat het ongeveer hetzelfde smaakt.
Daarna kregen we onze certificaten en gingen om de beurt met Mina op de foto. Om een uur of drie waren we weer thuis, en moest Peter zich haasten om te gaan duiken.
Afgelopen week hebben we er ook een nieuwe bijlesmevrouw bij gekregen. Ze komt uit de Dominicaanse Republiek en woont al drie jaar op Bonaire, en ze wil Nederlands leren. Op donderdag neemt Peter haar een uur onder handen en op vrijdag ik. Dat is erg leuk, een volwassene die zelf wil!
Het Bonairiaanse/Amerikaanse meisje dat we bijles geven ziet niet echt de zin van de bijles in. Ze vindt allemaal niet leuk, en niet nodig en ze weet alles al. Maar niet heus. Van de week waren we bezig met een opgave uit de citotoets. Ze moest zinnen van een verhaaltje op de goede volgorde zetten. Ze vond het stom en ze had geen zin, zodat ik (en ik vind het zelf vreselijk als mensen dat zeggen) “zonder zin gaat het ook” zei. Kon ik niet gewoon de antwoorden geven vroeg ze me, daar leerde ze ook van. Nee dus!
Ons verbetertraject voor het onderwijskundig personeel en de onderwijsassistenten is ook afgelopen. Het was leuk om te doen, hoewel ik vind dat Peter veel te hoogdravend praat. Maar ik geloof wel dat het allemaal binnenkomt bij onze cursisten. Een onderwijzer die me 's ochtends vertelde dat hij aan het eind van zijn latijn is, en daarom geen presentatie kan/wil geven, zei dat hij er wel graag bij wilde zijn, om te horen wat ‘meneer allemaal te zeggen heeft’, en dat hij het interessant vindt om te horen.
En dan nog het laatste nieuws over de vraag in mijn eerste alinea: de optocht over de Kaya Amsterdam was een fietstocht ter ere van het vierjarig bestaan van Breezy FM. Vanwege de Covidmaatregelen die een jaar geleden nog van kracht waren, konden ze geen fietstocht organiseren en kregen we een cupcake terwijl we bij de telefoonwinkel waren. Facebook kan vreselijk zijn, maar hier op Bonaire is het uitermate handig. Een uur na mijn vraag op Facebook ‘wat was er aan de hand op de Kaya Grandi zondag 4 december?’, had ik het antwoord al!
Kortom, en volgens mij is dat niets nieuws, we zijn zo druk als kleine baasjes, en hebben het erg naar ons zin hier!
Reactie plaatsen
Reacties
Heerlijk verhaal weer🥳🥳. Fijne 2e kerstdag🎄🎄