Na zes heerlijke weken vakantie zijn we terug op het eiland. Ik had helemaal geen zin om naar Nederland te gaan, in eerste instantie. We zaten op het strand bij Spice en ik dacht ‘kijk nou toch, wat een heerlijke zee. Waarom wil ik eigenlijk weg?’ Maar toen we eenmaal in onze VVV (VakantieVouwVilla) zaten, was ik weer thuis en helemaal gelukkig. En door het aanhoudende prachtige weer in Nederland, had ik ook weer geen zin om terug te gaan naar Bonaire! Het was gezellig om mijn vriendinnen te zien, met mijn dochter te kletsen en naar haar nieuwe pup te kijken, om gewoon alles te kunnen kopen wat je wilt. Weer Griekse yoghurt voor het ontbijt te hebben, die dan niet bijna 10 dollar kost! Maar na bijna zes weken moesten we de auto inleveren bij de garage, lieten we de vouwwagen bij de dochter van Peter achter en waren we weer soort van dakloos. En wilde ik wél weer naar huis. Hoewel we heerlijk bij buurvrouw Joyce hebben gelogeerd.

Op weg naar de bushalte begaf mijn rolkoffertje het. Die liet al een tijdje een zwart spoor van rubber dingetjes achter. Kennelijk waren die dingetjes onderdeel van het wieltje, want dat vloog eraf. Dus behalve een tas met kleding en lapjes van twintig kilo (ik heb me niet ingehouden met kleding kopen), kreeg Peter ook nog mijn rolkoffertje te dragen! Op Schiphol hebben we wel onmiddellijk een nieuw koffertje gekocht, een dat mooi kleurde bij de Nordic Walking stok waar ik mee liep (namelijk rood).

De vlucht, dit keer met TUI, viel me mee. Wel waren de stoelen nogal krap, ik kon mijn knie niet heel goed kwijt, en was er minder keuze in muziek en films dan bij de KLM. Ze hadden echter wel de nieuwe “West Side Story”, waar ik heerlijk om heb zitten huilen. De vlucht viel me heel erg mee. Die arme Peter kreeg onderweg last van zijn darmen, dus voor hem viel de vlucht helemaal niet mee!

Thuisgekomen hebben de eerste spullen opgeruimd en zijn we zo ongeveer linea recta naar bed gegaan.

Inmiddels zijn we al weer drie weken thuis, en weer helemaal gewend. Qua werk is er op Rayo di Solo minder te doen. Ik heb maar acht leerlingen, waarvan ik er twee nog niet heb gezien. Peter werkt nu bij de Fundashon Mariadal Academy en geeft les aan een tweede klas Verzorging en een tweede klas Verpleging. De eersteklassers beginnen pas later.

Het is warm op het eiland. Vorige week was er veel minder wind dan normaal, en dat is bij een temperatuur van zo’n 33-35 graden niet echt ideaal. We slapen ook sinds we terug zijn met de airco aan, dat deden we voor die tijd niet. Maar toen was het ’s nachts iets van 25 graden, en dat is toch anders dan de 28 graden van nu. Afgelopen week viel rond tien uur ’s avonds de stroom uit. Opeens zaten we in het donker. En dan is het ook echt donker, want overal zijn dan de lichten uit. Alleen de maan gaf licht, en het was bijna volle maan, dus dat viel nog weer mee. Ik ging toch maar naar bed, maar dat was echt heet. Ik lag doodstil te zweten op mijn bedje en verlangde naar de gezichtsventilator op batterijen die we aan het eind van een seizoen Spoorloos eens van de NOB-ploeg gekregen hadden. Maar die heb ik dus niet meer. We hebben daarom wel gisteren een ventilator gekocht die oplaadbaar is via zonne-energie, dus bij de volgende stroomstoring heb ik ’s nacht een windje naast mijn  bed! Gelukkig duurde het maar een uurtje, dus het leed was snel weer geleden.

Het schijnt in oktober nog erger te worden, dan is de wind helemaal weg. We zien wel! In het ergste geval ga ik bij Van der Tweel, de supermarkt, in de airco werken of gaan we op Sorobon zitten in de wind. Dat doen we nu ook, en dat is heel aangenaam.

Op de laatste zaterdag van de maand is er bij de Mangazina di Rei (het culturele centrum in Rincon) altijd eten, drinken en muziek. Dat is heel gezellig, en wordt vooral bezocht door de plaatselijke bevolking. Daar zijn we eind augustus ook weer geweest, en een leuke jongen zei me gedag. Ik keek hem verbaasd aan. “Je herkent me niet hè?” “Nee,” moest ik toegeven. “Zahid!” Dat zei me nog steeds niets. “Van de cursus Nederlands!” En toen viel het kwartje. Hij is een van mijn cursisten, maar als hij bij de cursus binnenkomt is hij altijd keurig in een gestreken lange broek, overhemd en zelfs een stropdas en een jasje. Hij is namelijk nieuwslezer bij NOS-TV (de Bonairiaanse) en moet na de cursus linea recta naar de studio voor de opname. Nu liep hij in korte broek, T-shirt en een honkbalpet. Nee, dan herken ik iemand niet. Ik heb sowieso moeite om mensen te herkennen die ik ergens anders tegenkom dan waar ze ‘horen’. Daarna kwam ik nog iemand tegen die ik kende, van de Mediabus, en ik voelde me helemaal thuis!

We zijn ook weer begonnen met onze lessen Papiaments. We zitten nu in een groep ‘gevorderden’ en het gaat voornamelijk om converseren. We kregen donderdag allemaal een kaartje met daarop een onderwerp, en daar moesten we een presentatie over geven in het Papiaments. We kregen tien minuten om ons voor te bereiden. Mijn onderwerp was de tortuga, de zeeschildpad. Daar weet ik niets van, behalve dat hij in zee zwemt en dat ik vroeger vaak heerlijke schildpadsoep at. Dus dat vertelde ik ook. De groep was helemaal geschokt toen ik dat vertelde. “Heb je dat gegeten?” “Ja”. “en was dat lekker?” “Ja heerlijk. Maar het is wel  vijftig jaar geleden, nu eet ik het niet meer”. En dat allemaal in het Papiaments, krom, waarschijnlijk.

Dat is het weer voor nu. We zitten in onze routine, maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag werken, woensdag snorkelen en duiken met onze Amerikaanse vrienden, in het weekend van alles doen. Vorige week was mijn kleinzoon hier. “Sodeju”, hoorde ik op een gegeven moment “hoeveel mieren lopen hier?”. Het was of ik mijn zoon hoorde met dat ‘sodeju’. Er waren inderdaad erg veel mieren. Het bakje op bet aanrecht met restjes was niet leeggegooid, en daar gingen de mieren in grote getale op af. We hebben ze snel allemaal verzopen.