Ik heb nooit echt veel met vogels gehad, maar hier op Bonaire is het anders. Waarschijnlijk doordat we buiten leven, en de vogels vaak zien. Zo blijken ze dol te zijn op papaja’s. We hebben een papajaboom in de tuin, maar ik ben niet zo fruiterig. Ik heb al links en rechts gevraagd of mensen papaja’s van ons willen hebben, maar meestal zeggen ze ‘nee, dank je wel’. Mijn schoondochter zei zelfs ‘papaja’s zijn zo vies, die komen mijn huis niet in!’ Maar vorige week wilde de zoon van ons bezoek wel een papaja hebben. Zijn vader sneed een papaja van de boom, en legde die onder de stoel in de tuin, waar we onze borrel hadden. Maar het eten deden we op de porch, omdat daar licht is. Kortom, zoon Sontje vergat zijn papaja mee te nemen, want die lag in het donker verscholen in de tuin. Twee dagen later bleek dat de vogels eraan begonnen waren. Donderdag heeft Peter wat papaja’s op het afdak boven de bank in de tuin gelegd, en de vogels zijn er heerlijk van aan het smullen. Volgens mij zie je achtereenvolgens een suikerdiefje, een troepiaal en een lora (papegaai).En ook de spotvogel houdt ervan. Mocht ik de vogels verkeerde namen gegeven hebben, geef dan een gil!
Ook onze palmbomen zijn een paar weken geleden gefatsoeneerd. Eerst zou een vriend ze van de bomen komen afhalen, samen met een andere vriend. De kokosnoten vielen namelijk steeds uit de boom, en als je zo’n kokosnoot op je hoofd krijgt vertel je dat niet na, vrees ik. De mannen stonden op de porch en keken naar de palmbomen en riepen toen ‘die zijn veel te hoog, dat lukt ons niet’. Daarom benaderde ik iemand die zich via Facebook had aangemeld. Een Marokkaan, nota bene! Wat doet een Marokkaan nou op Bonaire? Nou werken dus, en wonen. Hij heeft zo’n snackwagen waar hij onder andere kokosnoten en drankjes met kokosmelk verkoopt. Hij haalt de kokosnoten voor je uit de boom, en houdt dan de kokosnoten zelf. En aangezien wij niet zo van die kokosnooteters zijn, vind ik dat een prima regeling.
Tegenwoordig snorkel ik elke week. Peter duikt met een Amerikaan, en ik snorkel met zijn vrouw. Dat is uitermate aangenaam, want het water in- en uitkomen blijft toch een dingetje. Zelfs als ik het zonder fles met lucht op mijn rug doe! Van de week snorkelden we in de zee voor het Chogogo-resort. We waren er bij het Bari Reef ingegaan en toen naar links gezwommen. En we zagen hele mooie vissen. Ze zwommen met zijn vijven bij elkaar, en volgden ons steeds. Ze leken op deze vis, maar geen idee of dit hem ook is en hoe hij heet, en of ik het juiste plaatje (tekening) heb gevonden.
Er was ook een enorm grote papegaaivis. Volgens mij was hij wel een halve meter! En verder zagen we koffervisjes, een keizersvis (French angelfish) en veel meer waar ik geen naam bij heb. Bonaire is niet voor niets ‘Divers Paradise’, het is ook een ‘snorkelparadijs’.
Afgelopen maandag is Peter weer op gesprek geweest bij de opleidingsschool van Fundashon Mariadal, de verpleegsters- en verzorgingsopleiding. Ze zoeken iemand om de meisjes en jongens van niveau 3, degenen die ziekenverzorgende willen worden, Nederlands te geven. Peter heeft zes uur aangeboden gekregen, dat zijn drie klassen. Nog meer werk erbij, het kan niet op!
Ons huis wordt langzaam maar zeker wat gezelliger. We hebben een kaart van Bonaire opgehaald bij een heel leuk souvenirwinkeltje in Hato, waar ook mijn gemozaïekte schaal vandaan komt. Die kaart hebben we in de lijst van een spiegel gedaan en opgehangen in de kamer (‘we’ is bij klusjes altijd Peter). Verder heb ik een mozaïek-dolfijn gekocht bij de Kringloop, die nu op de porch hangt, en naast de bank staat een bijzettafeltje, met daarop een (nep) bougainville. Echte planten houd ik haast niet goed binnen, hoewel de dieffenbachia er nog blij uitziet.
Gisteren gingen we Venezolaanse arepa's halen bij Yhanni’s Arepa’s. Een arepa is een soort van pitabroodje, maar dan van maismeel. Erg lekker. Ik had er een met avocado, kip en mayonaise, Peter had er een met vis en groentjes. Na afloop raakten we aan de praat met mevrouw Yhanni, vertelden (uiteraard) dat we docenten Nederlands waren, en ook zij blijkt een kind te hebben dat bijles nodig heeft volgend jaar. Weer een klant erbij! Op weg naar de arepa’s hadden we eerst wat gedronken bij de Brewery, en daar kwamen we allerlei bekenden tegen: mijn zoon en schoondochter, die er gingen eten, de drummer van het koor en zijn vrouw die in het koor zingt, en een stel dat er elke vrijdag zit en waar we ook zo af en toe een praatje mee maken. Kortom, in een half uur tijd kwamen we drie stel mensen tegen die we kenden. We worden inmiddels echte bewoners van dit eiland.
Vorige week belde Scooters Bonaire, dat ze hun elektrische huurfietsen gingen verkopen. Wij gingen er onmiddellijk naar toe, en nu ben ik de blije eigenaar van een elektrische fiets. Dat scheelt heel wat zweetdruppels als ik naar huis fiets. Ons huis ligt namelijk op een heuvel(tje) waar je altijd tegenwind hebt. Nu is het een fluitje van een cent om omhoog te fietsen.
En tenslotte kregen we te horen dat we niet meer verzekerd waren voor onze ziektekosten. We hadden ons bij het zorgverzekeringskantoor ingeschreven op het moment dat we bij de IND het stempel in ons paspoort hadden gekregen, als bewijs dat we een verzoek tot inschrijving hadden gedaan. Het bleek echter dat je je, zo gauw je je sedula had gekregen, opnieuw moest inschrijven. En dat stukje informatie hadden we even gemist. Het stond gewoon in de papieren die we gekregen hadden, maar die hadden we voor het gemak niet gelezen. Gelukkig dat de assistente van onze huisarts er me op wees, dat ik de medicijnen waar ik een recept voor had gevraagd, misschien zelf moest betalen, vanwege die uitschrijving. We zijn dus onmiddellijk richting zorgkantoor gefietst en hebben het weer in orde gemaakt. Pff, stel je voor dat er iets gebeurd was met een van ons! Maar gelukkig zijn we allebei gezond gebleven, en nu zijn we weer verzekerd. Ofschoon ik ook mét verzekering toch wel graag gezond blijf.
Reactie plaatsen
Reacties
Hi Marjan, leuk geschreven weer. Het ziet er gezellig uit allemaal. Prachtige vogels ook!
Jullie hebben zo te lezen geen gebrek aan werk dus verveling hoeven jullie niet bang voor te zijn en buiten werken zijn er ook genoeg leuke dingen te doen. Groet Jos