We hebben een heerlijk weekje gehad op Curaçao en het fijnst is dat de steen, die ik vanaf het begin van ons verblijf op Bonaire in mijn buik had, nu is verdwenen. Het resort lag op een heuvel, waardoor het niet zo warm was. De eerste avond at ik zelfs met een handdoek om me heen, omdat ik het koud vond. Ook waren er daardoor nauwelijks muggen. We hebben de tweede avond bij Karakter gegeten, een ‘beach lounge’ op het luxe resort Coral Estate. Het was een prijzige tent, bleek toen we de kaart bekeken, maar het eten was verrukkelijk. Onze host vertelde ons dat er op Coral Estate alleen maar miljonairs wonen, en dat het goedkoopste huis er iets van anderhalf miljoen kost. Je woont er ook wel mooi, maar wel erg uit de slinger. Als je naar Willemstad wilt, ben je, volgens Google Maps, veertig minuten aan het rijden.
Wij zijn op onze trouwdag, behalve het doen van een antigeen-test voor Curaçao in het ene neusgat, en een PCR-test voor Bonaire in het andere neusgat, ook naar Willemstad geweest, waar we hadden afgesproken met twee ex-leden van onze duikvereniging. Maar voor we naar het Pleincafé gingen, hebben we wat door de stad geslenterd en iets gedronken op een terrasje.
In 2010 zijn we drie weken naar Bonaire geweest, om op het huis en de honden van John en Brenda te passen en een week naar Curaçao gegaan, waar we in het tuinhuis van Carin en Michel hadden gelogeerd. Af en toe zagen we Carin in Nederland, en nu waren we in hun stad. Helaas was Carin ziek en hebben we alleen met Michel gegeten. Wat overigens ook heel gezellig was. We hadden afgesproken bij Pleincafé Wilhelmina. Ze hadden daar werkelijk van alles te eten: tosti’s, broodjes, wraps, uitsmijters, salades, burgers, pasta, vlees, vis en lokale gerechten. Peter nam de Karni stoba, gestoofd rundvlees met groentjes, terwijl ik voor de Keshi yena ging, een Antilliaanse ovenschotel van kaas, gevuld met kip en groenten. Het was uitermate smakelijk allemaal. Op donderdag is er de ‘Punda Thursday Vibes’ op Curaçao. Er is dan muziek en dans en ook vuurwerk dat om 21.15 uur begint. Maar dat is nog steeds te laat voor mij, dus het vuurwerk hebben we gemist, maar we hadden wel live muziek tijdens het eten, en verklede mannen die rondliepen op het terras, waar ik stom genoeg geen foto van gemaakt heb.
En dan was het vrijdag weer de laatste dag. Ik heb heerlijk op een opblaasbaar bedje in het zwembad gelegen, om nog de laatste zon op mijn lijf te krijgen. Om half vier gingen we richting Hato, het vliegveld van Curaçao, waar een gigantische rij mensen buiten stond te wachten om in te checken voor vluchten van o.a. de KLM. Gelukkig mochten wij langs die rij, omdat we met Divi Divi Air vlogen. Het is een vluchtje van niets, maar het gedoe eromheen blijft vervelend, zeker nu met al die testen. We hebben meer uitgegeven aan testen dan het resort ons kostte. Toch wel jammer van het geld. In het vliegtuig zat ook Sharité, de vrouw die alles van de Weekendschool regelt voor Liseo. Peter liet nog even zien hoe we sinta (zitten) – lanta (opstaan) – kana (lopen) - kore (rennen of rijden) hadden geoefend, en alle Antillianen om ons heen barstten in lachen uit. Gelukkig hadden we op Bonaire geen machtswellustige ambtenaar staan, alleen mensen die het leuk vonden dat we ze in het Papiaments gelukkig nieuwjaar wensten. Toen we met onze emigratieplannen begonnen, was het idee eigenlijk dat we naar Curaçao zouden gaan. Maar door het gebrek aan reacties op onze sollicitaties, en het feit dat het hoofd personeelszaken van de SGB ons vertelde dat hij ons zou weten te vinden als we op het eiland waren, zijn de plannen gewijzigd. Ik ben daar nu zo blij om! Het was heerlijk om weer in onze eigen auto in Kralendijk te rijden, in plaats van in het mini-Hyundai i-10’tje op Curaçao! Ze rijden als malloten daar, en hier heeft er ook wel eens eentje haast, maar anders, voor mijn gevoel. Hoe dan ook, ik was blij dat ik weer thuis was. En dat we hier wonen, ondanks het feit Willemstad meer te bieden heeft aan winkels en bioscoop dan Bonaire. Ik houd toch niet van winkelen en naar de bioscoop gaan we ook zelden.
Op Bonaire waren Aura en haar vriend Wouter inmiddels ook aangekomen. Ze wilden eigenlijk sushi eten in het Marriott-hotel, waar ze de eerste nacht overnachtten, maar die sushi ging niet door. Gelukkig had ik twee tweepersoons porties pastasaus in de vriezer staan, dus ze konden zo bij ons aanschuiven. Aura schrok zich alleen wild van de knallen, die de buren lieten horen. Ik word daar ook niet zo blij van en ons buurmeisje vertelde dat de buurman al de hele week bezig was met knallen. Gelukkig zaten wij in de rust op onze heuvel op Curaçao! Oudejaarsavond lagen we om 22.00 uur in bed. Ik hoorde wel wat lawaai nog om een uur of één, maar verder ben ik overal doorheen geslapen. Heerlijk weer in mijn eigen bed, het bed in het resort was nogal hard.
Gisteren heb ik Aura en Wouter naar het hotel gebracht waar ze de rest van de vijf weken blijven. Toen Aura uitgepakt was had ze met haar schoonzus afgesproken bij Cuba. Daar kunnen de jongens zonder gevaar fietsen en rennen. En het is zo leuk om ze allebei “oma, oma” te horen roepen. ’s Middags hadden we bij Spice afgesproken, en ook die avond hebben ze bij ons gebarbecued. Vanavond wilden ze hier niet eten, om Peter rust te geven en zelf rust te nemen van Peter, en morgen gaan ze ook in hun eentje op pad, en ik vind het zo fijn dat ze hier is!
Reactie plaatsen
Reacties