En de kerst is alweer voorbij. We hadden bij de Bonaire Superstore een spuuglelijke kunstkerstboom gekocht, met net zulke lelijke groene kerstballen erbij. Ik zocht een huis met een porch met wind en schaduw, en dat heb ik ook gekregen. Nadeel van die wind is wel dat de kerstboom dan steeds omwaait. Dus hij heeft tijdens het kerstontbijt even gestaan en toen hebben we hem weer in de logeerkamer gezet. De jongens hebben wel heerlijk gespeeld met het treintje, samen met Peter en het ontbijt was lekker en gezellig, precies wat we wilden.
Een paar weken geleden hebben we twee fietsen gekocht van een stel Amerikanen, die het fietsen hier maar gevaarlijk vonden. Natuurlijk dragen we de helmen die erbij horen niet, en we zorgen er wel voor om alleen bij daglicht te fietsen, zodat we eventuele kuilen kunnen ontwijken. Hoewel ze druk bezig zijn geweest met het opvullen van de kuilen, dus met die kuilen valt het ook wel mee. We zijn eerst vorige week langs de fietsenmaker geweest om fietstassen te kopen en toen met de fiets (en tassen) naar de supermarkt geweest om boodschappen te doen. Het voelde een beetje als thuis, op de fiets boodschappen doen. En het is handig als je langs meerdere winkels moet, zoals de duikwinkel om passende loodgordels te kopen. Maar ik rijd al tien jaar op een elektrische fiets, en deze fiets heeft geen motortje om me te ondersteunen. Dat valt enigszins tegen. Wat zal ik een sterke benen krijgen als ik een beetje doorzet!
We hebben inmiddels ook onze Bonairiaanse bankpas, we moeten alleen het contactloos betalen nog even instellen. Dus nu kunnen we echt orde op zaken stellen: zoveel geld van de Nederlandse rekening naar de Bonairiaanse en daar moeten we het dan mee doen.
Een ander nieuwtje is dat mijn dochter komende vrijdag naar Bonaire komt, voor een week of vijf. Ze was een beetje ‘under the weather’ zoals Peter dat noemt, en nu heeft haar broer haar en haar amant de tickets en een verblijf hier cadeau gedaan. Zo lief! Dat betekent dat ze zowel op mijn verjaardag als op haar eigen verjaardag hier is. Het is alleen jammer dat het hier zo druk is, het enige hotel dat ze kon krijgen zit wel midden in Kralendijk (dat is prima voor haar, ze is een winkeltjesgek), maar het heeft geen zwembad. En dat vind ik erg jammer. Ze zijn namelijk bezig om naast onze porch een ‘tiny house’ te bouwen van een container en dat geeft heel wat herrie. Ik had me erop verheugd om aan die herrie te kunnen ontsnappen door bij haar bij het zwembad te gaan liggen, maar dat feest gaat dus niet door.
Vanochtend hebben we onze PCR-test gedaan voor de vlucht naar Curaçao morgen. Gelukkig negatief. We hebben afgelopen woensdag onze boosterprik gehaald, en ik was nog bang dat dat de testuitslag zou beïnvloeden, maar gelukkig niet. Op Curaçao moeten we dan weer een antigeentest doen. Deze antigeentest gaan we vervangen door een PCR-test, die we weer nodig hebben om terug te kunnen vliegen naar Bonaire. Ik vind dat corona-gedoe wel erg vervelend, en ik ben vast niet de enige. En ik heb niet eens last van de lockdown, want alles is hier gewoon geopend, je moet alleen een mondkapje voor als je ergens binnen bent.
We vlogen met een piepklein vliegtuigje van Divi Divi naar Curaçao, waar je zo de cockpit in kon kijken. En het is een laag vliegtuig, dus lopen moet je bukkend doen, tussen de stoelen door. Ik was erg blij dat de vlucht maar een minuut of twintig duurde. Aangekomen op Curaçao, sloten we – als laatsten - aan in de rij voor de paspoortcontrole. Er was een rij, en degene die aan de beurt was ging ofwel naar het non-residents, ofwel naar het resident controlehokje. Wij stonden echter in de rij voor het residentshokje, wat we duidelijk niet zijn. En vlak voor we aan de beurt waren, wam er een ander vliegtuig binnen, met mensen de wel in de goede rij gingen staan. Dus toen de mensen voor ons klaar waren, stapten wij naar voren om onze paspoorten te laten controleren. Maar de immigratieambtenaar stak zijn hand omhoog: ‘stop’ en liet een mevrouw voorgaan die er nog maar net stond. OK, dan de andere immigratieman. We deden al een pas naar voren, maar nee, ook die wilde ons niet helpen. Dus we stonden een beetje voor de lijn te wachten, toen de eerste immigratieman zei dat we achteraan moesten sluiten. Peter had al aan de mevrouw die nu vooraan stond in de rij van de non-residents, of we alsjeblieft eerst mochten, omdat er iemand op ons stond te wachten, en ze zei dat dat goed was. Dus toen die immigratieman ons weer naar het eind van de rij wilde sturen, zei zij dat dat niet hoefde, omdat we er al eerder waren. Hij heet ons nog een minuut bezig gehouden: “dit formulier, nee dat andere, en deze moet ik ook zien”. Verschrikkelijk was het. Ik word daar zo gefrustreerd van dat ik ga huilen, gelukkig wel pas toen ik voorbij de controle was. En het enige wat ik kon denken was ‘wat een pokkenland, ik ben blij dat wij op Bonaire wonen en niet op Curaçao!’
Ons resort op Curaçao is erg mooi. We hebben alleen een kamer, geen bungalow of appartement, wat betekent dat er geen keukentje is, dus het eten moeten we buiten de deur halen. Gisteren was er een gezamenlijke barbecue, en die was erg gezellig en vooral buitengewoon lekker. We zaten met zijn elven, negen gasten en de twee hosts van het resort. Een zeer internationaal gezelschap: een echtpaar uit Tsjechië, een stel uit Noorwegen, waarvan de ene man inderdaad een Noor is, maar zijn man komt uit Venezuela, en dan een man in zijn eentje uit Maine (VS). Dan wij uit Nederland, en de mensen die de boel hier runnen komen ook uit Nederland. Vanavond gaan we van het resort af om te eten, waarschijnlijk ergens aan zee, maar dat moeten we nog uitzoeken. En hoe die maaltijd is bevallen, zal ik later laten weten.
Reactie plaatsen
Reacties