Twee weken geleden zette ik een blijde mededeling met een foto op Facebook: “Volgens mij zitten onze spullen op deze boot. Yes, dan heb ik wat meer kleding om uit te kiezen!” Helaas kreeg ik een dag of drie later een mailtje van het vervoersbedrijf met de mededeling dat “de boot waar de containers op meevaren, pas rond 10 december kan aanmeren op Bonaire. De reden is omdat er momenteel geen plek is in de haven door de drukte van vooral de cruiseschepen”. Dus de boot waarvan ik dacht dat het onze boot was, was dat helemaal niet! Ik baalde er wel van, want om te beginnen had ik wel genoeg van de zes jurken die ik in mijn koffer had, en bovendien zaten de cadeautjes voor mijn kleindochter, die vrijdag één jaar werd, ook op de boot. Zowel ons cadeau, als de cadeaus die Aura had gekocht voor Maxine en voor de jongens. Ik ben maar naar de Bruna gegaan om een ander cadeau te kopen, maar aan het eind van de dag kreeg ik een mail dat we zaterdag tussen tien uur en een uur onze dozen konden ophalen! Nu hebben we alle spullen in huis. Het is een enorme rotzooi in de logeerkamer, want daar staan de onuitgepakte dozen. Die ga ik in de loop van de tijd wel uitpakken, maar pas als ik het nodig heb, de printer bijvoorbeeld, of mijn naaimachine. Bovendien moeten we boeken- of stellingkasten hebben om bijvoorbeeld de boeken op te zetten. Ik denk niet dat onze landlady blij wordt als we planken aan de muur bevestigen, zoals we in Amstelveen hadden.
Had ik al verteld dat we vorige week een online sollicitatiegesprek hadden bij de Delta Aademy, waar ze freelance docenten zochten om les te geven aan de aankomende beveiligers? In ieder geval: Peter heeft de baan. In februari gaat hij twee avonden per week NT2 (Nederlands als tweede taal) geven aan een groep beveiligers. We moeten zelf het lesmateriaal maken, dus daar kom ik ook om de hoek kijken, om daarmee te helpen. Gelukkig hebben we nu ook al onze studieboeken, hoewel Peter niet uit zijn hoofd weet of hij de NT2-boeken heeft ingepakt. A.s. maandag hebben we ook een sollicitatiegesprek bij de Fundashon Mariadal, het Bonairese ziekenhuis, om te zien of we iets kunnen betekenen voor de opleiding voor verzorgenden en verpleegkundigen.
En dan geven we niet alleen (bij)les, we hebben zelf onze eerste les Papiamentu gehad. En wat blijkt? Ik probeerde altijd braaf bon dia (’s morgens) of bon tardi (’s middags) te zeggen, maar wat ik niet wist was dat de ‘a’ in het Papiamentu klinkt als ‘aa’. Dus je moet ‘bon taardi’ zeggen. Nu gaat dat goed. We hebben een stamp huiswerk opgekregen, namelijk het leren van twee bladzijden met werkwoorden, de namen van de maanden en de dagen en de kleuren. De namen van de maanden zijn hetzelfde als in het Nederlands, het wordt alleen heel anders geschreven, en de namen van de dagen zijn vrij logisch, hoewel djaweps (zeg: djawips) voor de donderdag wel een nadenker is, maar djaluna voor de maandag is heel logisch. Die werkwoorden is een heel ander verhaal. Nu staat er ‘skucha’ op onze Soundbar, want skucha betekent ‘luisteren’. En we hadden ‘supla’ (blazen) op de ventilator geplakt, maar die is er al weer afgesuplaad. Wat een heel verkeerd woord is, want in het Papiamentu wordt het werkwoord niet vervoegd, maar geef je met andere woorden de tijd aan en het werkwoord blijft gewoon het werkwoord. Maar het is leuk om te doen, en gelukkig zit er bij de cursus ook een website waar je de uitspraak kunt horen, zodat je het jezelf niet verkeerd aanleert.
Verder ben ik bezig geweest een Facebook-pagina aan te maken voor ons ‘bedrijf’, dat we ‘Nederlands op Bonaire’ hebben gedoopt. Dus zoek het op Facebook, en like het, lieve lezers! Ik heb er inmiddels de uitleg van ’t ex-Kofschip op gezet, en een filmpje waarin de werkwoordsvormen worden behandeld. Op YouTube staan een aantal filmpjes die ik heb gemaakt over literatuurgeschiedenis, maar ik geloof niet dat de Bonairese kinderen daar gelukkig van worden. Geen enkele leerling wordt er gelukkig van, maar ik vond het heel erg leuk om die clips te maken. Ik wil elke week iets nieuws op die pagina zetten, maar de inspiratie blijft een beetje uit.
Verder doe ik woeste pogingen om ons nieuwe huis ingericht te krijgen, maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. De meubels die je hier kunt krijgen zijn óf spuuglelijk, óf achterlijk duur, en soms ook een combinatie van die twee. Oplossing: in Nederland bestellen en over laten komen. Maar nu loop ik tegen het probleem aan dat de slaapbank die ik bij Ikea heb uitgezocht voor de logeerkamer niet afgeleverd kan worden bij de vervoerder in Rijsenhout, en ook de bank en het bed niet. Ja, wat heb ik er dan aan? Mijn eerste ingeving was aan mijn vriendin te vragen de tweedehandswinkels af te gaan, om daar alles te kopen, maar dat wil ze niet. Dat snap ik wel, want als ik dan mopper over de bank die ik heb gekocht, is dat niet leuk. Maar toch is wel een beetje jammer. Mijn laatste redmiddel is hopen op een goede porchsale voor 1 maart…
En tenslotte: vandaag is onze eerste duik op Bonaire! Dat kon niet eerder, omdat ook de duikspullen op de boot zaten. Vandaag gaan we ons aanmelden bij Wannadive, de duikbasis waar we sinds we hier 12 jaar gelden voor het eerst waren altijd duiken. Het zal leuk zijn om het mooie onderwaterleven weer te zien, tenslotte was dat een van de redenen om naar Bonaire te verhuizen.
We hebben de duik inmiddels achter de rug, en ik geloof niet dat we eerder zo’n rotduik hebben gemaakt. Er was ooit een duik waarbij Peters vest zich spontaan opblies, zodat hij onmiddellijk weer boven water was, dat was niet geweldig, en ook de duik waar ik binnen vijf minuten een vin kwijt was, was geen hoogtepunt, maar dit was werkelijk rampzalig. Er was ons al gewaarschuwd dat er erg veel stroming stond en dat er nauwelijks tegenop te zwemmen was. Daarom gingen we al meer noordwaarts te water, zodat we met de stroming mee konden drijven naar de steiger. Maar op de een of andere manier was het extra lood dat we mee hadden genomen in Peters zakken terecht gekomen, en had ik alleen zes kilo. Ik kwam daardoor nauwelijks beneden. De truc is, dat je uitblaast zodat je minder drijfvermogen hebt. Helaas ben ik aan het begin van een duik altijd een beetje hijgerig, waardoor ik heel veel lucht in mijn longen heb, en alleen maar win aan opwaartse kracht. Kortom, ik was in de kortste tijd weer aan de oppervlakte, en Peter ook. Toen zag ik ook dat we al bij de steiger waren en dat we dus aan de kant moesten zien te komen. Met een hoop gedoe en geploeter heeft Peter mijn vinnen en mijn vest uitgedaan en ben ik naar de kant gesukkeld, waar ik tenslotte wentelend over het zand uit het water ben gekomen. Gelukkig zijn daar geen foto’s van, maar wel van ons tweeën vol optimisme aan het begin van de duik!
Reactie plaatsen
Reacties
Ik had graag foto’s of een filmpje willen zien hoe je aan land bent gekomen jammer dat er niemand aan de kant stond om dit op de gevoelige plaat te zetten. Was leuk geweest voor dumpert 😂