Maandag, nadat we de belangrijkste ambtelijke formaliteiten hadden afgewikkeld (IND en zorgverzekering) vonden we dat we wel een etentje buiten de deur hadden verdiend. Tot nog toe had Peter elke avond gekookt, en ik elke avond de afwas gedaan. We gingen bij Cuba Compagnie eten. Dat restaurant is gevestigd in een deel van een voormalige kerk in het oude centrum van Kralendijk. We hadden niet gereserveerd, dat vond Peter niet nodig. Daardoor hadden we een plekje op het binnenterras, met maar weinig wind. Bovendien moesten we om half acht weg zijn. Nu was dat laatste geen punt, om half acht stort ik toch in elke avond, en wil ik naar bed. Er stonden die avond verschillende tonijngerechten op het menu. Peter probeerde nog het rijmpje van Kees Stip voor te dragen aan het meisje dat ons bediende, maar dat sloeg niet aan.
Ik koos voor de tonijntartaar, terwijl Peter een enorme ribeye te verwerken kreeg. Eigenlijk wilde ik nog een toetje, maar een kop koffie bleek meer dan genoeg.
Dinsdag zijn we achter een bankrekening aangegaan. Brenda had ons een prachtig lijstje gestuurd van de papieren die we nodig hadden, maar die hadden we helaas niet bij ons. We moesten dus weer naar huis om ons mapje te halen, en bovendien langs een kopieerwinkel om nog kopieën te maken. Gelukkig arriveert de boot, met daarop onder andere de printer, maandag. Niet dat we dan onze spullen al hebben, maar in ieder geval zijn ze dan aan de goede kant van de oceaan. ’s Middags gingen we terug, mét de benodigde papieren, maar nu duurt het nog een week of drie voor we de bankrekening daadwerkelijk hebben.
‘s Avond hadden we afgesproken om kennis te maken met de verhuurders van het huis aan de Kaminda Lagun. We ontmoetten elkaar bij het Chinese eethuisje tegenover het huis. Dat was een heel gezellige kennismaking en na een paar dagen kregen we ook foto’s van het huis. We zijn nog steeds geïnteresseerd.
Op woensdag begon ik met blog 13. Vooral vorige week zondag merkte ik dat ik me door het schrijven van dit blog veel beter voel. Vorige week zat ik een beetje te dippen, onder andere door ons geharrewar over huizen kijken, en liep ik met zo’n klont in mijn buik rond. Ik heb toen op internet gezocht of ik misschien depressief was, en daar deed ik een test. Daar stonden vragen als ‘je hebt geen zin om leuke dingen te doen: minder dan 1 x per week, 1 x per week, vaker dan 1 x per week’. Op dat moment drong tot me door dat we nog niet eens een week op het eiland waren, dus dat ik die vragen helemaal niet kon beantwoorden. Hoezo depressief, je bent hier net zes dagen, zeur niet mens, en ga wat nuttigs doen. Natuurlijk voel je je raar als je nog maar net Nederland hebt verwisseld voor Bonaire!. Dat nuttige was toen aan mijn blog werken, en dat werkte probaat!
Donderdag hebben we ons CRIB-nummer gehaald. Dat ging nog redelijk snel, alleen mag er vanwege de COVID-maatregelen maar een beperkt aantal mensen bij het belastingkantoor naar binnen, zodat we een tijdje buiten hebben staan wachten. Die tijd heb ik onder andere benut om een foto te maken voor mijn blog van Maya’s Corner Café. Ik stond te hannesen om een selfie te maken, maar gelukkig kwam er een vrouw uit de Playa Gift Shop tegenover Maya’s Corner Café, om te vragen of ze een foto van me moest maken, was ik uiteraard in dank aanvaard heb. Ik heb nog even met de dames van de winkel staan praten, onderwijl Peter met een schuin oog in de gaten houdend of hij nog steeds buiten stond te wachten. Eenmaal binnen bij het belastingkantoor waren we snel aan de beurt, en hadden we met tien minuten ons CRIB-nummer. Nu kunnen we zelf een auto kopen, of de auto van John op onze naam zetten!
Op vrijdag scheidden zich onze wegen. Peter ging op banenjacht. Hij ging langs bij de Fundashon Mariadal Academy, waar we in juli op een vacature voor docent Nederlands hadden gesolliciteerd, maar waar we niets meer op hadden gehoord. Deze Academy is de MBO inservice-opleiding voor verpleegkunde van het ziekenhuis. Zelf langskomen werkt goed op Bonaire, want toen hij weer thuis was plofte er een mail in de mailbox, met daarin de verzekering dat het de komende week nog erg druk was bij de Fundashon, maar dat er in de weken daarna contact met ons opgenomen zou worden om kennis te maken.
Daarna ging hij naar de Delta Academy. Dat is ook een inservice-opleiding, maar van en bij het beveiligingsbedrijf Delta Security op het eiland. Daar was een vacature voor een freelance docent Nederlands, waarop we waren geattendeerd als reactie op een van mijn huizenzoekberichten op Facebook. Met als laatste zin ‘we hebben helaas geen huis voor je’. Peter had op de vacature gesolliciteerd, met het gebruikelijke resultaat (namelijk geen) en ging ook daar langs. Toen hij amper thuis was, werden we uitgenodigd voor een Zoom-sollicitatiegesprek voor donderdag 2 december! Ondertussen ging ik naar de nagelstudio, want mijn nagels waren veel te lang, en dan kan ik niet typen.
Zaterdag was het weer tijd voor de Weekendschool. Judith, de begeleidster van de Weekendschool en ik gingen met drie meisjes en een jongen met de bus naar het terrein van de LVV. LVV staat voor Landbouw, Veeteelt en Visserij. Deze organisatie geeft adviezen aan de land- en tuinbouw, de veehouderij en in de toekomst ook visserij. Tevens verkopen zij zaden, bedrading, groenten, vee en meer. Daar was een kunstenares, Ghislaine Monte, een schildering aan het maken op de muur van een gebouwtje. Als je meer over haar wilt weten, zie je hier een artikel over haar in de Bonaire.nu https://bonaire.nu/?s=ghislaine.
Zij vertelde de leerlingen eerst iets over zichzelf, en later beantwoordde ze vragen. Dat was ontzettend leuk. Ze beantwoordde de vragen van de leerlingen in het Papiaments of het Nederlands, al naar gelang in welke taal de vraag gesteld was. Op de vraag van een meisje dat wiskunde maar moeilijk vindt, antwoordde ze dat je ook voor het maken van schilderijen moet kunnen rekenen. Ze legde uit dat zij haar kunstwerken in het klein maakt op haar telefoon of PC, en dat ze dan op bijvoorbeeld een muur een raster tekent om de schildering in het groot te kunnen maken. En daarvoor moet je kunnen rekenen. Ze vertelde ook nog dat ze op school bij Beeldende Kunst een min had gekregen. De docent had gezegd dat ze maar niet door moest gaan in de kunst, en nu is ze fulltime kunstenares! Met andere woorden: blijf in jezelf geloven.
’s Middags gingen we langs bij de mensen waarvan we ook een huisje hadden willen huren. We hebben voor ons huidige huis gekozen, in plaats van voor hun huis, omdat ons huidige huis dichter bij zee ligt. Die mensen wonen werkelijk schitterend. Ze hebben een huis met een groot balkon (onder het huis zit de huurwoning) met een geweldig uitzicht. Je kon heel Kralendijk overzien. En er stond wat wind, hoewel ik van alle kanten hoor dat er weinig wind is op het moment. Daar ben ik blij om, want ik heb het behoorlijk heet steeds, maar met een beetje goede wil wordt dat beter. Tegen de tijd dat de wind dan weer minder wordt, volgend jaar, ben ik hopelijk geacclimatiseerd!
Het was een aangenaam middagje, en nu is het zondag en zitten we samen achter onze pc’s. Met in eerste instantie “De Sandwich” (het zondagochtend-programma van Jacques Klöters) op de radio, zoals het ook hoort op zondagochtend!
Reactie plaatsen
Reacties