Inmiddels zijn we anderhalve week op het eiland. En wat is er veel gebeurd! We hebben meegelopen bij de weekendschool, we hebben twee giebelmeisjes bijles gegeven én we hebben de scriptie van een studente aan de Universiteit van Curaçao nagekeken op taal. We zijn ook door de ambtelijke molen gegaan: naar de IND, onze ziektekosten verzekerd, een begin gemaakt met het openen van een bankrekening en we hebben ons CRIB-nummer gehaald.
We zijn als vrijwilligers in de weekendschool gerold. Een groep eersteklassers (vmbo’ers) van de Scholengemeenschap Bonaire (SGB) en een groep eersteklassers van Lyseo, (mavo, havo en vwo) krijgen elke zaterdag een soort beroepenvoorlichting. Deze keer gingen allebei de groepen naar het ziekenhuis, waar een longarts ze te woord stond. Op school werden eerst vragen voorbereid, daarna aan de wandel naar het ziekenhuis waar de dokter de vragen beantwoordde. Helaas ging alles in het Papiaments, dus we verstonden er niets van. De keren dat ik iets probeerde te vragen aan een van de kinderen reageerden ze of ik Russisch sprak.. Het Nederlands van de lokale bevolking is over het algemeen niet heel goed, zeker op papier niet, maar gewoon praten gaat prima. Deze kinderen hadden er kennelijk geen zin in om met ons te praten. De bedoeling van onze aanwezigheid op die weekendschool is dat we de docenten kunnen helpen met hun pedagogiek en didactiek, waar ik zelf al helemaal geen kei in ben. Mijn expertise ligt meer in het Nederlands, zoals het bijles geven, of zoals bij de volgende klus die ik kreeg.
Afgelopen maandag zijn we naar de IND geweest, waar we onze verblijfsvergunning hebben aangevraagd. Met het formulier dat in ons paspoort is geplakt konden naar het verzekeringskantoor en onze ziektekostenverzekering regelen. Zo gauw dat gebeurd was heb ik gebeld met onze verzekeraar in Nederland en verteld dat ze die afschuwelijke verzekeraar OOM weer op konden zeggen. Wat een oplichters zijn dat! We betaalden een arm en een been per maand (gelukkig hoefde het al met al maar een week) en dan verzekeren ze de dingen waar je last van hebt NIET. Dus alles wat voortvloeit uit mijn diabetes is niet verzekerd, en wat betreft Peter was er niets verzekerd dat met zijn longen te maken had. Wat zijn we blij dat we die lui maar een week hoeven te betalen!
Op de website van de IND staat dat je telefonisch een afspraak moest maken. Dat heb ik geprobeerd, vanuit Nederland al, maar ik kreeg van de mevrouw aan de telefoon te horen dat de eerste mogelijkheid pas in januari was. Ik kon wel op 22 november een nummertje komen trekken op het IND-kantoor. Wij wilden die aanvraag zo snel mogelijk doen, dus maandag waren we om kwart over zeven bij de IND. En daar stond al een hele rij. Een meneer vertelde me dat hij er al een uur stond! Om half acht kwam een mevrouw van de IND naar buiten, en die vertelde dat ze achttien nummertjes te vergeven had. Dat was nog even spannend, zouden we er wel bij zijn? Gelukkig hadden we nummer 15, dus we zouden geholpen worden. Peter bleef wachten en stuurde mij naar huis om nog een tukje te doen, of iet anders (on)nuttigs. Ik besloot op huizenjacht te gaan. Inmiddels had ik vier huizen in de aanbieding. Ik ging eerst naar de Kaminda Lagun. Daar komt in maart een ongemeubileerd huis vrij. Het zag er leuk uit, vol met bomen en een prachtige roze bougainville in de voortuin.
Op naar het volgende huis. Dat lag op een doorgaande weg, zonder struikje of schaduw. Het volgende huis lag op een prima plek, heel rustig, maar ook geen boom of schaduw te bekennen. Dus ook afgevinkt. Ik liet de eigenares van de Kaminda weten dat ik nog steeds geïnteresseerd was. Daar was ze blij om en de volgende dag zouden we kennis maken met elkaar, want zij verhuren alleen aan mensen aan wie ze ook willen verhuren.
Na de huizenjacht besloot ik naar de ‘Real Dutch Bakery’ te gaan om iets lekkers te kopen voor Peter. Tenslotte zat hij al een uur bij die malle IND. Met een appelflap en twee ‘coffee’s to go’ van Maya’s Corner Café ben ik naar de IND gelopen.
Daar zat Peter op het stoepje in de schaduw te wachten. Op een gegeven moment konden we binnen in de airco wachten, maar wel met mondkapje. Die worden hier vaak gevraagd, als je ergens binnen bent. Gelukkig waren de mensen met de nummertjes 10, 11, 12 en 13 vertrokken, zodat we opeens aan de beurt waren. Een prachtige vrouw met hele lange, gele nagels (gel?) hielp ons. Peter had zondag al alle papieren keurig in een map gerangschikt, compleet met inhoudsopgave, dus we konden alles zo aan haar geven, en eigenlijk was het toen zo gepiept. Met ons paspoort met IND-stempel zijn we naar ijsbar Gio’s gegaan voor een kop koffie, en daarna meteen door naar het kantoor van de ziektekostenverzekering. De inschrijving daarvoor was gelukkig snel gedaan; met een kwartier stonden we weer buiten.
‘s Middags kwamen de dochters van de medewerkster bij de telefoonwinkel voor bijles. Dat gaf een hoop gegiebel, maar was ook erg leuk. En deze meisjes gaven heel wat meer respons dan de kinderen van de weekendschool de zaterdag daarvoor. We hebben ‘Beter spellen’ met ze gedaan, een site waar je vragen over spelling krijgt. Je beantwoordt vier vragen en je krijgt meteen te horen of je het goed hebt gedaan of niet en wat de regel is die bij het spellingsonderdeel hoort. Verder hebben we ons op de werkwoordsvormen gestort (heel werkwoord, persoonsvorm en voltooid deelwoord) en hebben we de werkwoord soorten behandeld: zelfstandig werkwoord, hulpwerkwoord en koppelwerkwoord. Voor volgende week moeten ze een tekst meenemen, en dan gaan we met die tekst aan de slag.
Dinsdagochtend stond er ’s morgens een berichtje op Facebook Messenger van een jongen waar ik contact mee gehad over een huisje (geen schaduw). Hij schreef “vraagje bent uw een nederlands docent ? zou je op de scriptie van mijn vriendin ff lezen en foutjes deruit halen , ik had een mr die deed dat voor mij maar hij kan het niet meer doen ivm examen week op school , die scriptie moet vandaag ingeleeverd worden , dus als uw kan het voor mij ff lezen kijk als alles ok zit er in messchien foutjes verbetern zou top zijn en zwz de golden question hoeveel vraagt uw voor je werk [sic]”. Ik antwoordde dat we voor bijles 20 dollar per uur vragen en dat hij het ding natuurlijk door kon sturen. Ik kreeg het e-mailadres en telefoonnummer van de studente in kwestie en ben aan het werk gegaan. Het was een hele klus, 49 pagina’s doorlezen en verbeteren, maar heel erg leuk om te doen. Op een gegeven moment hebben Peter en ik er samen aan gezeten, want het moest om 20.00 uur af zijn, en bovendien hadden we om 18.00 uur een afspraak met onze eventuele toekomstige huurbazen. Om 17.00 uur konden we het ding naar de studente sturen. ’s Avonds kwam de jongen ons het geld brengen, en later sprak hij nog in via Messenger dat ze ons in januari, als zijn vriendin weer op Bonaire was, ons wilden uitnodigen voor het etentje om te bedanken voor al het werk dat we gedaan hadden. Ik antwoordde dat ze daar toch al voor betaald hadden, maar hij vond “jullie gingen de extra mile , dus waneer zij er bij is gaan we wat eten en drinken , omdat we zijn gewoon zo dankbaar voor jullie werk en manier hoe jullie met haar had gewerkt [sic]”. Zo lief!
Reactie plaatsen
Reacties
Ha Marjan,
Leuk om je blog te lezen. Wat een avontuur en wat een geregel voordat je Bonaire echt je thuis kunt noemen. Maar jullie zijn zo te lezen voortvarend bezig. Succes met alles. Het lijkt me alleszins de moeite waard.