Woensdag vond ik het toch wel noodzakelijk dat we de makelaars afgingen. Het huis waar we nu zitten hebben we gehuurd tot half januari, hoewel we er eventueel iets langer kunnen blijven. Het huis is prima, ik mis alleen groen. En wat ik jammer vind: hier zijn helemaal geen ‘iguana’s’ (leguanen) en die zijn juist zo goed voor de muggen Of liever gezegd: tegen de muggen. Ik word stapel van de jeuk, geen idee of het de muggen zijn of mijn aanstellerige gezeur, maar ik krab me wezenloos. Hoe dan ook, we moeten op zoek naar een huis, want ik wil niet te horen krijgen “jammer, hadden we dit maar eerder geweten, want dan….”.
In eerste instantie hadden we afgesproken dat ik het voorwerk zou doen, zoals ik dat ook deed voor ons huis in Amstelveen in 2003. Maar er is een verschil: in 2003 werkte en studeerde Peter, ik werkte alleen. Nu zijn we allebei met pensioen. Bovendien hadden we toen twee auto’s en nu één. En wat ook belangrijk is bij de makelaars: Peter maakt flink wat herrie en indruk, terwijl ik wat onzichtbaarder ben. Daarom leek het me toch handig als Peter mee zou gaan naar de makelaars. Nadat we een makelaar op de Kaya Grandi hadden bezocht (de man van de verhuur was er helaas niet), gingen we op zoek naar de telefoonwinkel. We zochten naar Chippie, maar die was onvindbaar. Later bleek dat de telefoonwinkel ‘Flow’ heet, en niet Chippie. En dat we een mondkapje nodig hadden, wat we niet hadden. De makelaars konden we ook al niet vinden, dus we hebben onze boodschappen gedaan en zijn naar huis gegaan.
De volgende dag nieuwe ronde, nieuwe kansen. Inmiddels had ik opgezocht waar de telefoonwinkels zaten en hadden we onze mondkapjes bij ons, dus de strijd kon opnieuw beginnen. De eerste makelaar liet weten dat het moeilijk, moeilijk was, en schreef op wat we wilden. Ik denk niet dat we daar veel van gaan horen. Toen naar de telefoonwinkel. Peter kwam binnen met zijn gebruikelijke lawaai “wij zijn twee gepensioneerde leraren Nederlands en we hebben een telefoon nodig”. Ik zei nog dat het ze geen klap interesseerden of we docenten waren, maar een van de vrouwen van de winkel vroeg onmiddellijk of we ook bijles gaven en dat haar kinderen bijles nodig hebben. Maandag komen die kinderen bij ons langs! Het regelen van de telefoon duurde ruim een uur. Gelukkig kwam halverwege een meneer van radiostation Breezy FM 96.1 binnen met cupcakes, omdat het radiostation jarig wars. En die waren erg lekker!
Toen we buiten stonden waren we ruim een uur verder. Ik had dinsdagmiddag op elke Facebooksite die te maken had met huizen huren alweer een oproep gedaan naar een huis. Eén huis klonk erg leuk, daarom bedacht ik dat we misschien beter langs dat huis konden gaan, en de makelaar later konden bezoeken. Je moet hier snel reageren, anders gaat het huis je neus voorbij. Bovendien moesten we nog boodschappen doen en we waren al een aardig tijdje op pad. Peter was nogal verbijsterd door mijn actie dat we niet naar de makelaar gingen, maar naar The Warehouse en daarna naar de Kaya Kanari. En daar kwam onze eerste kibbel, die ermee eindigde dat ik riep ‘als ik nu niets meer mag zeggen over huizen doe je het zelf maar’. Het huis is inmiddels al aan een ander gegeven, wat ik wel een beetje jammer vind. Dit gekibbel duurde zo de hele donderdag, maar gelukkig waren we er ’s avonds weer klaar mee. Dit kwam vooral doordat mijn vriendin, die ik vanaf het strand had gebeld om haar een beetje de ogen uit te steken, zei dat ik er rekening mee moest houden dat Peter nog maar amper tijd had gehad om aan zijn pensioen te wennen, en dat ik hem even het idee moest geven dat we op vakantie waren. En dan moest ik maar gewoon wél in mijn eentje op zoek naar een huis. Waarop Peter triomfantelijk reageerde “zie je wel, Dineke staat aan mijn kant”. En dat stond ze en gelijk had ze. Sindsdien is het gekibbel weer verdwenen, alleen heb ik nu enigszins depressieve gevoelens. Die ongetwijfeld weer over gaan, ik moet gewoon wennen aan alles.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat leuk om jullie zo te volgen
😘