Die eerste nacht sliep ik slecht. Het was warm, en de bedoeling van onze huisbaas was dat we de airco in de slaapkamer een uurtje op 21 graden zouden zetten, en dat het dan de rest van nacht koel genoeg zou zijn om het zonder airco te stellen. Elektriciteit is duur op Bonaire, en zo’n airco slurpt elektra. Eigenwijs als ik ben, besloot ik het eerst te proberen zonder airco, maar met de ramen open en de ventilator aan. Dat werkte ook uitstekend toen Peter en ik tweeëneenhalf jaar geleden op Bonaire waren. Hier dus niet. Toen de airco op 21 graden gezet, maar dat is veel te koud. Ik vond het bed ook veel te zacht, en het kussen te hoog en bovendien kreeg ik trek. Dit is allemaal gezeur van mij, de eerste dag op een vreemde plek. Geen hotelkamer of camping deugt, zo’n eerste dag. Gelukkig hadden John en Brenda wat boodschappen in de koelkast gedaan. Ik heb dus op de (koele) porch een boterham met kaas gegeten, een Valdispert genomen en ik ben weer naar bed gegaan met de airco op 26 graden. Het slapen ging nu prima.
De volgende ochtend hebben we ontbeten en Peter ging over de muur kijken naar het kinderdagverblijf dat achter ons huis staat, en waar onze kleinkinderen op zitten. Uiteraard wilde een van de leidsters weten wat hij wilde, en hij vertelde dat hij de opa was van Guus en Roemer. Ik kwam er ook bij, en de leidster vertelde dat de kinderen nu binnen bezig waren, maar straks naar buiten zouden komen. Toen ze buiten waren hebben we weer over de muur gehangen, en kregen we Guus aangereikt, die het erg leuk vond om ons te zien. Hij is een minuut of tien bij ons geweest, heeft ons ons huis bekeken, en vroeg zich af wat opa in zijn neus had zitten (neusharen). Toen was het weer tijd om hem over de muur heen terug te leveren aan de dagopvang.
Volgende stap: boodschappen doen. Je hebt in Kralendijk een soort van Albert Heijn, die Van der Tweel heet, een Jumbo, die The Warehouse heet, en kennelijk een soort Aldi die Bondigro heet, maar daar zijn we nog niet geweest. Dit was ook ons eerste ritje met de auto en het lukte Peter in eerste instantie niet om de versnelling in zijn ‘achteruit’ te zetten. Later bleek dat hij meer kracht moest zetten, en ging het prima. Dinsdag is kennelijk vuilnisbakkendag, in ieder geval waren er drie ezels bezig een omgevallen vuilnisbak leeg te eten.
Onze eerste stop was Karels Beach Bar. Een heerlijk kopje koffie dronken we, en dat was echt vakantie. Er lag een enorm cruiseschip in het haventje, dat je compleet het uitzicht over de zee benam.
Na de koffie deden we boodschappen bij Van der Tweel, omdat we grofgemalen koffie nodig hadden voor onze cafetière. Peter wilde ’s avonds barbecueën, en bij Kooyman hebben we een prachtig klein barbecuetje gekocht. Tijdens de voorbereidingen is onze huisbaas even langs geweest, en het voelde bijna alsof we op het OH (ons huis in Nederland) waren. Daar kregen we ook regelmatig buren langs voor een borreltje.
Tijdens mijn slapeloze nacht had ik een mailtje ontvangen van de coördinator ‘Stichting Lezen en Schrijven Bonaire’. Waren we al aangekomen en geacclimatiseerd? Hij had werk voor ons voor de weekendschool, dus wilden we laten weten of we daar zin in hadden? Uiteraard was ik nog helemaal niet geacclimatiseerd, maar we zijn naar het eiland gekomen om te werken. Daarom antwoordde ik dat we er waren, en dat het prima was om een afspraak te maken deze week. Wanneer maakte niet uit, tenslotte hadden we nog geen afspraken staan. Gisteren (donderdag) hebben we hem gesproken en morgen gaan we aan de bak!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Marjan en Peter,
Het is heerlijk om jullie belevenissen te lezen. Doortastend bezig zeg.
Ik ben heel benieuwd op welke plek jullie uiteindelijk terecht komen.
Ik wist niet dat huizen daar zo snel weg zijn? Aan wie? Hoe dan?
Lieve groet,
Wini