Toen de beslissing was gemaakt dat we in november naar Bonaire zouden gaan, heb ik op ‘Durf te vragen Bonaire’, op Facebook, de vraag gesteld of ik mijn naaimachine moest meenemen of dat ik die hier ook zou kunnen kopen, en hoe het zat met het kopen van lapjes. Daar kreeg ik veel reacties op (vijftig, om precies te zijn). Waaronder één waar ik helemaal niet op zat te wachten, namelijk de vraag of ik Bonaire wel kende, en of ik wel wist hoe slecht de wegen er waren. Ik heb dit al in een eerder blog vermeld. Maar waar ik het over wil hebben zijn dus die wegen. Die zijn inderdaad niet best, vergeleken met ons keurig aangeharkte en geasfalteerde landje. Maar toen we in november aankwamen waren ze hard bezig met de wegen te verbeteren, en met kerst waren de meeste gaten in de wegen waar wij vaak rijden, weggehaald. En de Kaya Amsterdam ziet er nu uit als je reinste snelweg, met keurig glad asfalt. Er wordt wel anders gewerkt dan in Nederland (ja duh, het is gewoon een ander land). Zouden de wegenbouwers in Nederland eerst een tijdelijke weg aanleggen en dan de oude weg gaan afsluiten, hier beginnen ze gewoon aan de weg en moet je als weggebruiker zelf maar uitzoeken hoe je nu rijden moet. Ach, en dat werkt ook. Het eiland is zo klein, echt veel haast kun je toch niet hebben, misschien behalve als je met een hartaanval naar het ziekenhuis moet.
Zo zijn ze ook bezig geweest met een rotonde in de Kaya Amsterdam, maar toen die klaar was bleek dat de vrachtwagens de bocht niet konden maken en hebben ze de rotonde weer weggehaald. Toch jammer!
In verband met mijn dipje heb ik vorige week dinsdag een oproepje gezet op diezelfde Facebookpagina, met de mededeling dat ik op zoek ben naar meer contacten, omdat het gezelschap van alleen mijn echtgenoot niet genoeg is voor mij. Zegt dat iets over onze relatie? Ik denk het niet, eigenlijk. Hoe dan ook, ook daar kwamen reacties op: drieëndertig. Nu heb ik morgen een koffie-afspraak bij Karel’s Beach Bar, om te praten over werken als vrijwilliger bij de Mediabus, die elke zaterdag bij de plaatselijke supermarkt Van den Tweel staat. Ik zal laten weten hoe het bevalt!
In eerste instantie kon ik niet werken bij die Mediabus, omdat ik op zaterdagochtend al meedeed met de Weekendschool. Maar de Weekendschool houdt er na zaterdag mee op, omdat er veel te weinig kinderen komen. Dat is wel jammer, want Sharité, het meisje (of de vrouw, voor mij een meisje natuurlijk) deed echt haar best om goede gastsprekers te vinden over beroepen. Maar de rechercheur die er de achtste januari was, stond slechts voor twee kinderen te praten, en dat is ook wel sneu natuurlijk.
En dan ben ik eigenlijk wel soort van trots op mezelf. Om bijlesklanten te vinden hebben we een Facebookpagina aangemaakt. Zo ongeveer alles op dit eiland gaat via Facebook. En wij zoeken natuurlijk naar Bonairiaanse kinderen, die problemen hebben met Nederlands, dus dan heeft een pagina in het Nederlands niet zoveel zin. Daarom heb ik hoogstpersoonlijk een bericht in het Papiaments geschreven, dat ik wel heb laten verbeteren door Sharité. Maar ze vond mijn poging zeer geslaagd, voor iemand die pas vier lessen Papiaments heeft gevolgd. We hebben nu een abonnement op de Extra Bonaire, een Papiamentstalige krant, en elke dag lees ik wat stukjes. Maar nieuws interesseert me niet echt, dat is wel jammer. Ik las gisteren wel vier stukken over ongewenst geweld bij de politie. Jakkes, dat wil ik helemaal niet weten. Het verbaast me wel dat ik best veel begrijp, inmiddels. Maar dat is passieve taalkennis, het praten is nog heel wat anders!
Afgelopen zaterdag stuurde Peter mij een link naar een artikel in de Volkskrant: Met dankbaarheid de depressie te lijf: ‘Tel je zegeningen, dat werkt dus echt’ https://www.volkskrant.nl/a-b72ecc73. Daar staat in dat de Universiteit van Twente een app heeft gelanceerd, waarin mensen elke dag noteren waar ze dankbaar voor zijn. De app zou helpen tegen milde tot matige psychische klachten. Ik moet nu van Peter elke avond drie dingen opschrijven waar ik dankbaar voor ben, en het gaat inderdaad al een stuk beter met me. Het kan natuurlijk ook zijn dat de medicijnen hun werk gaan doen. Maar hoe dan ook, ik word weer een normaal mensen, gelukkig! Overigens bestaat de app nog niet. Hij gaat ZENN heten (Zo Erg Nog Niet), maar pas als het onderzoek voltooid is, komt hij op de markt, als ik het goed begrepen heb.
Verder hebben we gisteren het huurcontract getekend voor het huis aan de Kaminda Lagun, en ik heb zo’n zin om daar naartoe te verhuizen en groen te zien, in plaats van het beton dat ik hier aan alle kanten zie! De boot met onze meubels moet over anderhalve week aankomen, dus ruim op tijd voor 1 maart. We hebben de verhuurder gevraagd of we er niet iets eerder in kunnen, omdat Peter per 1 maart ook aan zijn baan bij Delta begint. Het zou fijn zijn als we dan ook min of meer gesetteld zijn. Zo fijn dat het leven weer wat zonniger wordt, voor mij!
Reactie plaatsen
Reacties
Marjan leuk geschreven! Nu nog met de leesclub aan de slag gaan. Ik zou het leuk vinden als jullie met mijn boek ‘Vrij onder de sluier’ gaan starten. Tot gauw hè.
Desiree Janssen
Auteur
Hi Marjan, leuk om alles zo te lezen. Fijn dat je je weer beter voelt. Geniet van alles Groetjes Josje en Gerard